IN HET RESTAURANT ZIT HIJ TEGENOVER ME: EEN VERZORGDE ZEVENTIGER. Maatpak. Gepolijste tanden die absoluut niet van plastic zijn. Roger Moore-twinkelogen. Van de wijnkaart kiest hij een fles van tweehonderd euro. Hij knipoogt als hij zuigend voorproeft. “Ik heb zin in je.” Na het voorgerecht excuseert hij zich. Naast de gastvrouw zie ik hem bellen, het getik van bestek en geroezemoes van stemmen duidelijk aanwezig op de achtergrond maar het gesprek onhoorbaar voor mij. “Mijn vrouw”, zegt hij als hij weer aanschuift. “Ik heb veel missers begaan in het verleden. Ze vertrouwt me niet meer. Als ze hoort dat ik daadwerkelijk in een restaurant ben, laat ze me weer een uur of twee met rust.”

Hij legt zijn hand op de mijne. Het porseleinen serviesgoed schittert in zijn Rolex. “Ik heb een suite gereserveerd. Ons dessert wordt daarheen gebracht.” Vlugger dan ik wil, slik ik dienstbaar elke hap door en glimlach als hij de gerant wenkt. “Wilt u bij de rekening nog een derde hoofdgerecht en een tweede fles wijn toevoegen? Ik betaal dat uiteraard gewoon.” Hij buigt zich vertrouwelijk naar me toe. “Alleen zo gelooft mijn vrouw me als ik straks zeg dat ik een zakendiner met een oersaai stokoud echtpaar had.”