“Op een van de laatste familiekiekjes heeft mijn moeder haar arm om mijn broertje heen geslagen, terwijl ze met de andere arm mijn vader vasthoudt. Mijn vader houdt op zijn beurt Anthony tegen zich aan. ik zit op mijn vaders schoot, maar toch val ik buiten het gezellige plaatje. Ik lijk los van de rest, alsof ik er later op ben geplakt. het is treffend voor hoe ik me altijd heb gevoeld in het gezin. Alsof ik er nooit helemaal bij hoorde.

Mijn broertje Anthony werd geboren toen ik negenenhalf was. Vanaf dat moment veranderde alles in mijn leven. Anthony was het nakomertje en daarmee het prinsje. Niet alleen werd hij overstelpt met aandacht, hij kreeg alles wat hij maar wenste. Het duurste speelgoed, de mooiste spullen. Als hij iets niet lustte, werd er apart ­gekookt, terwijl voor mij gold: eten wat de pot schaft en verder niet zeuren. Ik moest van mijn ouders vanaf mijn zestiende mijn eigen kleding kopen en sparen voor mijn ­rijbewijs, Anthony kreeg het gewoon allemaal cadeau. Ik heb zelfs mijn brommer moeten ­verkopen om schoolboeken te kunnen aanschaffen en ik betaalde kostgeld van mijn studiefinanciering.
Mijn ouders ontkenden dat ze Anthony voortrokken, maar ik wist niet beter dan dat ze altijd onderscheid maakten tussen mij en mijn broertje. Ook toen we allebei al uit huis waren. Zo pasten mijn ouders alleen tegen betaling op mijn kinderen, terwijl ze op die van Anthony wel gratis wilden babysitten.
Ook mijn oma liet duidelijk merken wie haar voorkeur genoot. Als we met de neefjes en nichtjes bij elkaar waren en oma iedereen geld gaf voor zijn schoolrapport, dan was ik de enige die geen rijksdaalder, maar een gulden kreeg. En met verjaardagen was mijn envelopje ook altijd minder gevuld.